Dansen met de duivel

In september danste ik met de sterren en was synchroon met de kleuren van de balderen aan de bomen. Ergens die maand waren de schaduwen gestopt met volgen en was ik vrij om te gaan. De laatste vlinders van het jaar waren extra blij met deze tedere herfst. Ik was elke dag een andere warme kleur en liet me, samen met de vlinders, de weg wijzen door de wind.
In oktober bevond ik me in een vertrouwd land waar ik heel lang niet meer aan had gedacht. Mijn laatste keer hier was ik nog kinderlijk en bang voor alle vreemde en vertrouwde ogen. Deze keer durfde ik het pad wel te volgen en wist meteen de weg alsof ik deze eerder had bewandeld. Heel even voelde het als zweven totdat de schaduwen me weer hadden gevonden.

Heel even kreeg ik weer het gevoel dat ik had voordat ik moeder werd. Ik voelde geen honger meer en het voelde goed om zo weinig mogelijk te eten. Heel even stond ik weer dagelijks op de weegschaal om de controle met beide handen vast te grijpen. Heel even voelde ik me weer die jonge meid die dacht dat ze deze keer dan toch echt super dun kon worden.
Een eetstoornis blijft je vooreeuwig achtervolgen en plotseling weten de gedaantes je in te halen. De laatste weken ben ik terug bij af. Door het vasten ben ik weer gaan inhalen en voel me nu klote.
Oktober voelde zo ontzettend goed met de vlinders, de kleuren en het vertrouwde land dat ik heb hervonden. Eind oktober werd alles overschaduwd en danste ik niet meer met de sterren maar met de duivel.

Inmiddels is het november en ben ik hard aan het werken om naar intuïtie te luisteren. Wanneer heb ik echt honger? Wanneer dorst? Heb ik echt trek in chocolade of is het verveling? Het leven kan zo grappig zijn, net wanneer je denkt het te weten, struikel je over je verleden en sta je weer achteraan.